Verslag van een legendarische wedstrijd geschreven door Heleen Beukers-Parson, speelster bij Dames 2 en al meer dan 20 jaar lid van De Snippen.
“Hoi Heleen, Mooie start van de digitale nieuwsbrief. Komt er ook een verslag van D2 in? Winnen van Het Y komt niet echt vaak voor. Groeten, Dick Schwegler”
Tja, wat moet ik nu met zo’n vraag? De overgang naar de digitale nieuwsbrief en alle voorbereidingen die we moeten treffen, kost mij de afgelopen maanden al aardig wat tijd. Ik heb dus de neiging om zijn e-mail ‘ongelezen’ te laten, daarmee Dicks vraag te negeren. Maar hoe kan ik een dergelijke vraag van Dick, iemand die zolang ik hem ken dag in dag uit klaar staat voor De Snippen, nou negeren? Niet dus…
Nummer 1 in onze poule
Het is zaterdag 7 januari 8:00u en ik ben net wakker. Met een koffie in mijn hand kijk ik naar mijn papieren familieagenda, die naast de koelkast hangt. Ja, je leest het goed. Een old school familieagenda, met een ringband en lusje om op te hangen. Ondanks dat ik zeer digitaal georiënteerd ben, de papieragenda geniet nog steeds mijn voorkeur boven mijn Google Agenda en het programma dat in de Sportlinked app staat. Op mijn kalender staat in mijn duidelijke handschrift geschreven:
17:30u verzamelen
18:30u Het Y Da4 – De Snippen Da2
Sportfondsenbad Oost
RIJDEN!
Spannend, de eerste wedstrijd van 2017 en we moeten tegen Het Y Da4. De nummer 1 in onze poule. Het Y, een heren team of dames 1, is altijd een pittige tegenstander van De Snippen. Ik krijg kriebels, zoals elke zaterdag. Dat moet goedkomen, want bij het gebrek aan zenuwen speel ik geen fijne wedstrijd.
Het sneeuwt!
Ik kijk naar buiten en er ligt een laag sneeuw op de weg. De eerste witte laag deze winter. Monique heeft weer netjes het rijrooster van ons tweede semester opgeleverd, waarop staat dat ik deze wedstrijd moet rijden. Mmm, ik moet rijden… Deze wegconditie is niet mijn favoriet. Dat betekent dat ik vanavond vanuit Aalsmeer via De Spetter in Ouderkerk naar het Sportfondsenbad Oost in Amsterdam moet rijden. Als het kan, dan rijd ik liever direct bij Hoofddorp de snelweg op. Na wat appen in onze Da2 WhatsApp groep heb ik gelukkig toestemming om rechtstreeks te rijden. 😉
Gelukkig is de sneeuw en alle bijkomende verkeersellende aan het einde van de middag in onze omgeving weer opgelost. Na een flinke kom pompoensoep geef ik Joris, Teun en Fedde om 17:30u een dikke kus en stap ik in de auto om naar het Sportfondsenbad Oost te rijden. Gelukkig heb ik vorig sportjaar met Dames 1 ook al een wedstrijd in het Sportfondsenbad Oost gespeeld, waardoor ik weet dat ik in de nieuwe parkeergarage moet parkeren en via een nieuwe zijingang het bad moet betreden.
Bij binnenkomst kijk ik naar het wedstrijdbad, maar ik zie nog geen rode shirtjes en zwarte broekjes zitten. Even word ik zenuwachtig. Ik zal toch niet verkeerd zitten? Nee joh, zij vertrokken rond hetzelfde tijdstip uit Ouderkerk, die dames kunnen niet veel eerder dan ik zijn aangekomen. Bij het openen van de kleedkamerdeur kijk ik naar binnen en mijn hart maakt een sprongetje. Pfff, ik zie een paar bekende gezichten uit mijn team. Fijn!
Even gapen
Het past net, mijn badpak, en gelukkig bestaat de stof van mijn shirt en broekje ook uit stretchmateriaal. Met mijn zwemtas over mijn schouders en een flesje water in mijn handen loop ik het bad in. Ik zie dat Het Y in hun benauwde fitnesshok aandachtig luistert naar hun coach. Wat zullen ze bespreken? Wat is hun tactiek? Wie is hun sterkste speler? Ik heb nog niet eerder tegen dit team gespeeld en ik weet dus niet wat ik moet verwachten. Waarschijnlijk wordt het een leuke tegenstander, ze staan immers op nummer 1. Een beetje weerstand, daar houd ik wel van.
Nog even warmdraaien, babbelen met Giza, Fleur en Monique en dan luister ik in de lege jacuzzi naar het uitgebreide verhaal van Dick. “Pressing hele veld, allemaal meedoen, goed plaatsen, jezelf aanbieden, de bal halen,….en zo was er nog wel meer. Heel eerlijk gezegd: ik ben heel goed in dagdromen, vooral tijdens voorbesprekingen met het team. Niet alleen bij die van Dick, maar ook al die jaren bij Dames 1 met Arnold als coach. Focus, noem ik dat. 😉 Zo gaap ik ook altijd tijdens een voorbespreking. Net als Irene Wüst. Dat komt volgens haar door de zenuwen voor de wedstrijd en vervolgens wordt zij kampioen. Zo zie ik ook het gapen van mijzelf. Een voorteken van een wedstrijd die wij gaan winnen.
Een goed begin is het halve werk
Het jeugdteam dat voor ons speelde was klaar. We kunnen er in. Kort inzwemmen. De kant op om nagels en capjes te laten checken. Balletje gooien en nog net tijd voor 1 schot op doel. Een korte laatste aanmoedigingsspeech van Dick en dan gaan we op onze startplekken liggen. Monique zwemt voor de bal en Fleur ernaast om de bal op te vangen. Ik lig aan de andere kant naast het doel. Mijn tactiek? Zo snel mogelijk zwemmen naar de midvoor positie, de bal krijgen en scoren. Dat was tenminste mijn plan. De werkelijkheid? Er was iemand anders net iets sneller dan Monique, haar tegenstander, en dat komt niet vaak voor bij onze snelle Monique. Ik moet dus meteen de verdediging in. Goed nieuws. De bal is snel in onze handen en Fleur scoort het eerste doelpunt. Dat noem ik een lekker begin. En je weet wat men zegt: een goed begin is het halve werk!
Ik ben trots
Pssst, ik vind het best lastig om een wedstrijdverslag te schrijven. Helemaal een paar dagen later. Ik herinner gewoon niet veel meer van de wedstrijd, behalve wat ik ervoor deed en hoe ik mij toen voelde. Een hele zaterdag in het teken van waterpolo.
Ik ben in ieder geval trots op mijn team. Dagmar had een missie: om het de twee linkshandige tegenspeelsters van Het Y moeilijk te maken. Zij is immers ook links en dat is heel handig. Ook tijdens man-meer of man-minder. Zij week in ieder geval niet van hun zijde. Fleur, die helaas niet kan trainen op dinsdag, heeft zowaar 3 keer gescoord! Maar gelukkig gaf zij ook Monique en mij de kans om een paar doelpunten te maken. Scoren is namelijk best leuk. Onze energieke keepster Jane heeft hele strakke ballen weten tegen te houden. Topper! Onze nieuwste aanwas Dana luistert altijd aandachtig naar mijn tips en tricks. Het is leuk om haar en de andere jonge meiden iedere wedstrijd te zien groeien. Gaby die, ondanks haar zere vinger, het koude water en haar tegenspeelsters trotseerde. Twee keer stond het gelijk spel, maar de eindstand van onze wedstrijd: 7-10. We hebben gewonnen, van de nummer 1 uit onze poule. YES! Het Y staat dan nu nog steeds op nummer 1, maar ze hebben wel 1 wedstrijd meer gespeeld dan wij. Wij staan op nummer 3, maar Het Y voelt onze hete adem in hun nek.
In het begin van ons sportseizoen moest ons team nog erg aan elkaar wennen. Er is dit sportjaar immers een compleet nieuwe samenstelling van Dames 1 en Dames 2 bij de Snippen gestart. We hebben in het eerste semester wedstrijden gewonnen en verloren, waarbij het soms nog best een rommeltje in het water was. Inmiddels spelen we half jaar samen en spelen we een heel leuk spelletje. Ik heb het naar mijn zin met deze dames en ik kijk uit naar onze volgende wedstrijd!
Armslag berichten januari 2017
[x_recent_posts type=”post” count=”10″ offset=”” category=”armslag-januari-2017″ orientation=”vertical” no_sticky=”true” no_image=”true” fade=”false”]